5 februari is voor mij een bijzondere datum en dit jaar helemaal. Het is op de kop af 50 jaar geleden dat ik – ja hoe noem je dat tegenwoordig?

50 jaar geleden maakte ik deel uit van een christelijke jeugdcultuur, waarbij termen als ‘tot geloof komen’, ‘bekering’, ‘voor Jezus kiezen’, ‘wedergeboorte’, ‘Jezus in je hart vragen’ iets probeerde te verwoorden, waar ik nu geen woorden meer voor heb – maar wat zich wel (op die dag in 1973) in mij voltrok.

Vanmorgen, in een kerkdienst in Gouda, werd mij bijgaand gedicht van Søren Kierkegaard aangereikt. Soms heb ik een dichter nodig om te verwoorden wat zonder woorden mij bezielt…..

Gij hebt mij ’t eerst bemind,
o God.
De hele dag,
het hele leven door
bemint Gij mij het eerst.

Als ik in de morgen ontwaak
en mijn ziel tot U wend,
zijt Gij de eerste:
Gij hebt mij ’t eerst bemind.

Als in de dageraad
ik opsta van mijn bed
en op datzelfde ogenblik
mij biddend richt tot U,
zijt Gij mij voor: 
Gij hebt mij ’t eerst bemind.

Als in de dag ik mij onttrek
aan de verstrooiing van het leven,
mijn ziel tot inkeer breng en denk aan U,
dan denkt Gij reeds aan mij: 
Gij hebt mij ’t eerst bemind.

En ik, ondankbaar mens,
die altijd denk en spreek
alsof Gij maar één keer
het eerst mij hebt bemind.

Søren Kierkegaard, (1813-1855)